Dan is er die ene scene weer. De vrouw, die ene die zo belangrijk is voor de plot, die bij het totaal shot subtiel, maar alsnog zo opvallend anders is gekleed. Je kan niet anders dan haar bestaan erkennen, de bijrollen doen er niet meer toe. Zij, de vrouw die zo belangrijk is voor de plot, zij is opdat moment de enige voor wie er aandacht moet zijn. Het decor en de bijrollen zijn alleen maar framing zodat het natuurlik lijkt dat ze zo geforceerd opvalt.
Dan is er die ene scene weer. De vrouw, die ene die zo belangrijk is voor de plot, dat zij het enige is wie nog bestaat.
En twee seconde later. Respectievelijk 48 of 120 frames later, afhankelijk van de gewenste frame rate. Twee seconde later is zij niets meer dan frame vulling. Zij is geen persoon of personage meer. De plot is over. Zij doet er niet meer toe. Happy end en dergelijken. Twee secondes later, 24 naar 48, 60 naar 120. Twee secondes later en zij is niet meer dan een opvallend stukje kleding die niet niet meer opvalt. De plot is over.
Frames do matter