Ik heb de laatste tijd meerdere camera’s getest, maar tot nu toe geen een eerder terug gebracht dan mijn leenperiode duurde. Bij voorbaat had ik al gemengde gevoelens over de Fuji X100 serie, maar niet verwacht dat het zo erg tegen zou vallen. Hou er rekening mee, dit is mijn persoonlijke mening en ik zag ook wel de kwaliteiten van deze camera. Het werkt alleen niet op een manier die ik prettig vind. Je zou het als een uitdaging kunnen zien om dat te overkomen, en zo heb ik me ook op gesteld, maar soms blijft de underdog… under.
Om het verhaal concreet te maken, mijn grootste probleem bestaat uit drie delen. De zoeker, het scherpstellen en het brandpuntsafstand. Om ze een voor een af te lopen begin ik bij het brandpuntsafstand. Ik vind hem te wijd. Het nodigt (dwingt) absoluut uit om dichterbij te komen, maar de 23mm van de X100 is niet mijn voorkeurs brandpunt. Zo simpel is het. Dit is eigenlijk het meest subjectieve zanik punt in het hele verhaal. De X100 lijn is gemaakt als straatfotografie camera en daar is het wel een goede brandpunt voor.
Een wat minder subjectieve punt is de zoeker. De X100 serie bestaat uit meetzoeker camera’s die altijd even wennen zijn in gebruik. Het grootste voordeel zou zijn dat je via de zoeker meer ziet dan wat je uiteindelijke beeld wordt. Waarschijnlijk ligt het aan de gewenning, maar ik vond het bij de X100 eerder een hindernis dan hulp bij het bepalen van mij compositie. De zoeker is behoorlijk groot en de uiteindelijke uitsnede is in verhouding klein. Als hulp zou ik bij de X100 ten alle tijden het beeldkader verlicht moeten zien en dit was helaas niet het geval. Hierdoor, zeker bij de wat snellere shots, sneed ik toch wel een flinke deel van mijn beeld weg. Als reactie hierop nam ik mijn foto’s op een gegeven moment veel wijder dan nodig om het later bij te snijden. Lang leve crop, maar jammer van de resolutie. De hybride zoeker was soms wel fijn, maar de overschakeling tussen optisch en digitaal is dermate abrupt dat het weer zijn functie voorbijschoot en het weer in de weg kwam te zitten.
Mijn laatste zeikpuntje is het scherpstellen. Ondanks dat het scherpstelpunt instellen makkelijk ging, was het daadwerkelijke scherpstellen moeizaam en tijdrovend. Ik heb meerdere shots gemist omdat de camera nog niet gereed was en domweg geen foto nam. Dit gold zeker voor de foto’s die ik uit de losse pols wilde nemen. Dit was eigenlijk het grootste ergernis en de reden waarom ik de camera vroegtijdig terug heb gebracht. Het kan zijn dat het met een simpele instelling te verhelpen valt zodat het in ieder geval wel de foto maakt, maar het maakt de camera voor mij onbetrouwbaar.
Om deze review niet volledig negatief te maken moet ik wel de plus punten benoemen. De resolutie is zeer goed en als de scherpstelling klopt dan is het ook ragscherp, de ISO bereik is goed waarbij de ruis is niet echt storend is en de algehele bediening is wel fijn. Ik had een extra grip erbij gekregen, maar die heb ik eigenlijk niet eens gebruikt omdat de camera toch al fijn in de hand lag. De bokeh is mooi, al is de scherpte soms wel echt boterzacht. Verhip, toch kritiek erin op het einde. Anyhow, ik begrijp wel waarom erg veel mensen gek op de X100 serie zijn. Het is een hele andere beleving van het fotografisch proces en de camera doet absoluut wat met je werkwijze. Het beeld wat je uiteindelijk overhoudt bij een Fuji blijft goed. Alleen is dit niet de camera voor mij. C’est la vie, volgende keer beter.