Het gaat al jaaaaren mee, hij was duur en hij maakt nog steeds ‘perfecte’ foto’s hoor. De argumenten die velen toch aandragen om bij hun oude camera te blijven in plaats van te vernieuwen. Om ze snel te weerleggen:
– fijn, maar alles heeft zijn houdbaarheidsdatum.
– ja, tien jaar geleden toen je ook nog zeventig gulden betaalde voor een 32mb kaartje.
– Oh, heb je die specificaties wel vergeleken. Zelfs de goedkoopste flup camera doet het al beter tegenwoordig.
Zo einde artikel, koop maar een nieuwe!
Oof… Dit is wel een heel erg sarcastisch begin, maar goed om de aandacht te vestigen op een vraag: hoe slecht is die kwaliteit eigenlijk?
Om dit te beantwoorden gaan we kijken naar wat uit een Canon Powershot G9 uit 2007 en een Sony W380 uit 2010 rolt aan afbeeldingen.
De Sony W380 (#myfirstsony) draag ik nog met enige regelmaat met mij mee omdat het een dermate kleine suffe dingetje is dat het gewoon grappig is. Het beeldkwaliteit is bij goede opstandigheden prima voor wat het is. Scherpte is soms wat twijfelachtig en af en toe gewoon uitgesproken een twijfel. Bij weinig licht krijg je vrij snel uitgesproken ruis, maar met het CCD sensortje ‘valt het nog mee’. De details bij uitvergroting blijven wat achter, maar op 10×15 is het prima. Het is een leuke digitale wegwerpcamera waar je gewoon lol mee kan hebben – het Lomo gevoel, maar dan digitaal.
Wat betreft de Powershot G9, ik voel er weinig voor om eerlijk te zijn. De kwaliteit is degelijk, je hebt volledige manual bediening en een redelijk goed objectief erop. De vormgeving en bedieningsgemak komt echter wat meer overeen met een sovjet campingkoelkastje. De detail weergave is goed, het beeld is nog best scherp en in het donker valt het ook nog mee met de ruis. Maar toch, op de brute uitstraling na mist het echt wat karakter. Ik begrijp wel dat heel veel mensen met plezier mee rond liepen en lopen want het is zeker niet verkeerd.
Sony W380
Canon Powershot G9
In conclusie, kan er gesteld worden dat een oude camera nog steeds prima mee kan als je rekening houdt met de beperkingen tegenover de moderne toestellen. Het CCD sensor waar beide toestellen mee werken leveren minder ruis, waardoor ze in donker toch net wat fijner werken en ook wat voordelen hebben tegenover de zwakere camera’s met een CMOS sensor. De grootste nadeel zit vooral als je ze vergelijkt met de wat betere toestellen waarbij de resolutie, lichtgevoeligheid, autofocus en dynamisch bereik toch wat hoger zal zijn.
Voor de gein, een paar van de zelfde foto’s alleen dan gemaakt met een Canon EOS 5DIII.
Dus, in conclusie…. Kijk met een nuchter hoofd naar wat je hebt en waar je op vastloopt met je camera. Ja, een upgrade kan schelen en is ook gewoon leuk, maar het lost niet altijd alles op als je verwachting niet overeenkomt met de realiteit. Anderzijds kunnen zulke camera’s ook leuk zijn voor de low-fi digitale foto plezier doordat ze hun charme uit hun lage kwaliteit halen.
Het Lomo gevoel van de W380
Bonus weetje: mijn go-to compact camera is mijn Fuji X10 uit 2011. Dit is een camera die echt al betere dagen heeft gezien, maar ik haal nog steeds echt kwaliteitsfoto’s uit waarbij de enige echte beperking de vergroting is die ik kan behalen. De regel blijft echter gelden, zorg voor de juiste omstandigheden voor de foto die je wil maken want anders maakt het echt niet uit hoe goed je camera is.