Diafine
Oh Dia-fine, you’re so fine
You’re so fine you blow my mind, hey Dia-fine,
Hey Diafine
Mijn oprechte excuses voor dit. Dit was… Slecht. Ach ja, dat is ook een manier om een artikel te openen die gaat over plezier met chemicalien. Fotografische chemicaliën dan wel te verstaan. Dit is Diafine, een twee bads ontwikkelaar die ik al jaren gebruik om mijn zwart-wit film mee te ontwikkelen. Het is een typische ‘quick and dirty’ sopje, geen gedoe met temperatuur, exacte tijd of andere zaken. Oh ja, en de houdbaarheid is ook langer dan van een blikje SPAM. Mijn huidige batch is ongeveer een jaar oud en het enige reden dat ik het aanleng (vanuit de reserve van die zelfde batch) is om de fles weer op te vullen en wat ruimte te maken op de plank. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik er wel aan dacht om binnenkort twee nieuwe blikken te openen. Een paar films hebben mijn A-bad erg donker van kleur gelaten. Het doet nog steeds wat het moet doen, maar iets met gevoel.
Terug naar het onderwerp. Dit is een twee bads ontwikkelaar. Je hebt chemicaliën A en B. Eerst laat je je film in het A bad weken voor drie minuten. Daarna drie minuten in B. Spoelen, fixeren, spoelen en klaar. Zag je iets staan over werk temperatuur, ontwikkeltijd per type film of iets dergelijks? Nee, want simpel gezegd doen die er niet toe. Ik heb dit op locatie gebruikt, in winter en zomer en met films waar die eigenlijk niet voor ontwikkeld was. Ik probeer de chemicaliën ongeveer op kamertemperatuur te houden, of in ieder geval niet te koud, en klokje staat ook steeds op drie minuten. Soms gebeurt er een ‘oops’ en schiet er iet uit, maar om eerlijk te zijn heb ik nog geen rare dingen zien gebeuren.
Er is maar een keiharde regel, en dat is om nooit de twee te laten mengen. Preciezer, om nooit Deel A te laten verontreinigen door B. Dan kan je het gewoon weggooien. Hierom heb ik de flessen gelabeld en heb ik voor beide vloeistoffen een aparte trechter. Ook zorg ik ervoor om de twee fases echt los uit te voeren, zelfs als ik meerdere tanks heb om te ontwikkelen.
Zoals het al subtiel doorschemert, Diafine een een non-variabele process. Dat is zijn kracht in veel gevallen. Zo kan je bijvoorbeeld verschillende soorten films tegelijk ontwikkelen. Het nadeel is wel dat je je film niet kan pushen of andere creatieve fratsen uithalen. De opnames worden wat contrastrijker, maar daar blijft het dan ook bij.
De ISO van je film is wat wat op de verpakking staat, op de verpakking van Diafine dan. Ja, volgens de fabrikant zal je ISO in sommige gevallen afwijken van wat er op je rolletje staat aangegeven. In mijn beleving, maakt dat ook niet echt uit en kan je gewoon schieten op wat het rolletje staat. De enige stock waar ik maar echt niet mee uit kom is Ilford Delta 3200. Op ISO 3200 is het te donker, op 2000 is het nog steeds ‘meh’. Enige manier waarop ik die tot nu toe echt lekker heb kunnen krijgen was met een 6x rood filter. Ik heb ook Ilford XP2 mee ontwkkeld, terwijl die voor C41 kleur ontwikkelaar is gemaakt. Het deed zijn trucje, maar echt denderend was het ook niet. Hoe dan ook, voor mijn voorkeurs films (Kodak T-Max, Tri-X en Delta 400) is het gewoon goed. Op de ‘Film proeven’ pagina kan je hier uitgebreid de voorbeelden van zien.
Voor de genen die het zelf willen proberen… Uhm, slecht nieuws maatje. Het is niet de meest voorkomende ontwikkelaar en als je het vindt, dan moet het waarschijnlijk uit de U.S. van A komen. Mijn persoonlijke stash heb ik van een kunst instelling over kunnen nemen toen ik meehielp met het opruimen van hun voorraad. Ze gaan gelukkig erg lang mee. Erg. Lang.
Als je het vindt, kan ik het alleen maar aanraden als een goede geen-gedoe ontwikkelaar.