Het is 6:50 in de ochtend, mijn telefoon begint op zijn gewoonlijke asociale manier te krijsen en geeft een krachtigere lichtshow weg dan het Chinese Nieuwjaar. Ben blij dat ik dit elke avond voor mijn toekomstige zelf instel zodat hij elke ochtend met dit te kampen krijgt.
Ja, ja, ik word al wakker, kan het niet zachter. Gods. Ik druk je wel even weg voor die 9 minuten extra waarop je geprogrammeerd bent voordat je weer nood en brand bij elkaar schreeuwt. Nee… nou ja, dan maar wakker worden. Die schreeuwlelijkerd is niet de enige hindernis van de ochtend. Het is koud.
Dit gebouw heeft al lang zijn warme comfort verloren dat de bezige lichamen verzorgden. Nu is er nog alleen de hint van verwarming dankzij de koude verwarmingselementen die aan de muren hangen. Afijn, snel de wel gedragen broek aandoen, jas erbij en de rest negeren.
De honden hebben lak aan mij, ze liggen wel goed op dat zachte tapijt. Uitermate vriendelijke voor de knieën. Schuurt ze niet open, zelfs niet bij intensief gebruik als je snapt wat ik bedoel. Geen koude voeten in ieder geval. In het donker schraap ik de laatste stukken van mijn daguitrusting bij elkaar en geef daarna een kus en knuffel aan mijn slapende geliefde. Waarschijnlijk een van de meest onschuldige gebaren die in deze ruimte zijn verricht, in ieder geval in zijn hoogtij dagen toen het nog functioneerde als een orgie ruimte. Een stap door onze tijdelijke deur, wat voor de helft uit een lullig gordijntje bestaat, en ik ben de gang op. Paar stappen verder word ik hoe dan ook met een nieuwe realiteit geconfronteerd. Dit is meestal bij de eerste raam dat ik tegenkom. Natuurlijk licht. Buiten is er natuurlijk licht aan het schijnen. Verlichting, verluchting die ik zo snel mogelijk probeer te verwerken terwijl ik de trap af waggel. Ergens onderweg heb ik de kans om een van de vele naakte mannequins van het huis ‘Goedemorgen’ te wensen, niet dat ze in hun ontlede staat nog wat terug zeggen. De volgende paar stappen bestaan meestal uit de realisatie dat ik mijn tanden wil poetsen, dat ik toch hoognodig mezelf moet ontlasten of dat ik al buiten sta. Niet per se in die volgorde helaas. Dus word ik vaak genoeg geconfronteerd met de achter mij dichtvallende deur van dit oud-bordeel, terwijl de enige wat in me op kan komen betreffend mijn eigen setje genitaliën is die een oeroude drift voelt. Ik moet echt nodig naar de plee!